Έγραψαν για το βιβλίο:
«Κάποτε έρχεται η ώρα να γραφτεί κάτι για τα βάζα που σπάνε και δεν μπορούν να κολλήσουν πια. Για το πώς ταΐζουν τα παιδιά τους τα άλμπατρος. Κυρίως όμως για τα ερείπια –κάθε είδους. Γιατί όταν έρθει το τέλος της ζωγραφικής ο Γκόγια θα γελάει τρανταχτά και θα έχει τελειώσει το πρωινό του. Κι εγώ θυμάμαι συνέχεια εκείνο το πλοίο χωρίς πανιά, θυμάμαι το ταξίδι στην τυφλή πόλη, θυμάμαι εσένα.
Πρέπει να πάρουμε μια αναπνοή κάτω από το παγωμένο νερό.
Δεν έχουμε ακόμα βράγχια… πάλι ψέματα μου λες;
Τότε πώς θα ξεγελάσουμε τον πόνο;
Θα σβήσουμε το φως και θα περιμένουμε.
Τους βαρβάρους, τους Ρινόκερους;
Τον Κανέναν. Γιατί αγαπάμε το σκοτάδι, αυτή είναι η αλήθεια.
Και ποιος το είπε αυτό;
Δεν είδα καλά το πρόσωπό του.
Το είδες και το παραείδες. Μόνο πες μου ποιος ήταν.
Ο Κρέοντας ζει και είναι παντού».
Μίνως Ευσταθιάδης, συγγραφέας
«Με το βλέμμα στραμμένο στην ισχύ των άγραφων νόμων, που ξεπροβάλλει με ορμή μέσα από την κορυφαία τραγωδία του Σοφοκλή «Αντιγόνη», η Έλενα Χουσνή δοκιμάζει τις συγγραφικές και συναισθηματικές της αντοχές σε μια νουβέλα που έχει στον πυρήνα της τη γυναικεία ύπαρξη και τους δεσμούς αγάπης. Χωρίς αναισθητικό και με ωμότητα, οι λέξεις θεριεύουν και θρομβώνουν τον αέρα, στήνουν στον τοίχο στερεότυπα, εκφράζουν τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου και ισορροπούν ανάμεσα στο ανθρώπινο μεγαλείο και στην ανθρώπινη αθλιότητα. Δύο γυναίκες, ένας πατέρας, ένα βάζο με λουλούδια, ένας δισταγμός, φόβος και μετά οδύνη, πόνος, αίμα.
Μέσα σε λίγες σελίδες, η λυρική πένα της συγγραφέως μεταμορφώνεται σε ύαινα και επιτίθεται στον τυχοδιωκτισμό, στις αρρωστημένες ορέξεις, στη χειραγώγηση των ψυχών, στην εξουσία του αρσενικού, στα κλειστά στόματα μπροστά στο φόβο της διαπόμπευσης και της ντροπής. Άλλοτε με πρωτοπρόσωπη και άλλοτε με τριτοπρόσωπη αφήγηση, οι δύο πρωταγωνίστριες αποκαλύπτουν τις μύχιες επιθυμίες και σκέψεις τους και μπαίνουν στην αρένα της ενοχής, της συντριβής, της λύτρωσης. Το ηθικό μεγαλείο και η αυτοθυσία κρατούν σφιχτά τα γκέμια της πλοκής και αναδεικνύουν το ψυχικό σθένος και την ανάγκη για δικαίωση με όποιο κόστος, προσμένοντας την κάθαρση του τάφου. Προσμένοντας το «Παγωμένο νερό» που θα εξαγνίσει αμαρτίες και ενοχές. Για πάντα».
Κέλλυ Κρητικού, εκπαιδευτικός - δημοσιογράφος
Φωτ. Ν. Τσούλος |
Το 2012 το μυθιστόρημά της «Άλικο σαν το… αίμα» έλαβε το Α’ Βραβείο στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Νωρίτερα, το 2009, είχε βραβευτεί από την ΠΕΛ με το Α’ Βραβείο Θεατρικού Έργου και το Γ’ Βραβείο Μυθιστορήματος. Έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία σε πολλούς πανελλήνιους διαγωνισμούς. Διηγήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε συλλογικά έργα και περιοδικά.
Το 2014 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο Στα άδυτα των… δυτών, από τις Εκδόσεις Δίαυλος. Ακολούθησε το 2016 η Χρυσή εκδίκηση – Η πτώση μιας δυναστείας, το 2017 Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα, το 2018 οι Καταραμένες πολιτείες και το 2019 η Κλίμακα F, όλα από τις Εκδόσεις Κύφαντα.
Από τον Ιανουάριο του 2015 είναι μέλος της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ).
Από τις Εκδόσεις Κύφαντα κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της Έλενας Χουσνή:
· Χρυσή εκδίκηση – το τέλος μια δυναστείας (2016) [Σειρά Ιστός: Αστυνομική λογοτεχνία 02]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου