Κώστας Τζίχας: "Οι μάσκες και τα γάντια προστασίας δεν είναι «φίμωτρα και χειροπέδες», για να σταματήσουμε να φωνάζουμε τα αιτήματά μας"

«Οι μάσκες και τα γάντια δεν είναι φίμωτρα και χειροπέδες. Διεκδικούμε ουσιαστικά μέτρα προστασίας», αναφέρει ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Ανατολικής Σάμου, κ. Κώστας Τζίχας, σε επιστολή του.

Ο κ. Τζίχας αναφέρει:

«Ζούμε ημέρες πλήρους αποκάλυψης, ενός γυμνού και εντελώς αναξιόπιστου μοντέλου κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, με αφορμή τον φονικό κοροναϊό.

Μπροστά στα έκπληκτα (;) μάτια των υποστηρικτών του, αλλά και της πλειοψηφίας των καλοπροαίρετων ανθρώπων, που μένουν ανυποψίαστοι και εν πολλοίς μακάριοι, ειδικά σε περιόδους σχετικής οικονομικής σταθερότητας.

Τότε, που όσοι επιμένουν να φωνάζουν για τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες που αγνοούνται και μένουν ακάλυπτες, φαντάζουν ή και αποκαλούνται επιτιμητικά, στη καλύτερη περίπτωση, «γραφικοί». Πόσες φορές όσοι συμμετέχουμε στις συνεχείς κινητοποιήσεις, π .χ για τα προβλήματα του Νοσοκομείου στο Βαθύ ή του Κέντρου Υγείας Καρλοβάσου, δεν έχουμε ακούσει τέτοια σχόλια ή και ακόμη χειρότερα;

Πολλά περισσότερα και πιο…. «ψαγμένα» λένε τα «παπαγαλάκια» του συστήματος. Για «κηφήνες του Δημοσίου που βολεύτηκαν στο ΕΣΥ» και «είναι βάρος για την οικονομία», για τα «τελευταία απομεινάρια του Σοβιετικού μοντέλου» υπονοώντας τα ψήγματα κοινωνικής ασφάλισης και δημόσιου συστήματος υγείας και πρόνοιας που απέμειναν και κατ’ αυτούς πρέπει να ξηλωθούν προς όφελος της «αγοράς», για «τα χάλια των Νοσοκομείων» που βέβαια οι εργοδότες τους τα κατάντησαν έτσι, για την συλλήβδην καταδίκη όλων των γιατρών και νοσηλευτών με αφορμή τους επίορκους που παίρνουν «φακελάκια» κλπ.

Είναι οι ίδιοι που πρωτοστατούν σήμερα εντελώς υποκριτικά και αποπροσανατολιστικά στα «χειροκροτήματα» και στους «ύμνους» προς τους «στρατιώτες της πρώτης γραμμής».

Είναι οι ίδιοι που αγωνιούν αν θ’ αντέξει το δημόσιο σύστημα υγείας, αν θ’ αντέξουν τα Νοσοκομεία, οι ίδιοι που τους πήρε ο πόνος για τη δημόσια υγεία και το λαό.

Είναι οι ίδιοι που παίρνουν αφειδώς μέτρα περιορισμού της κοινωνικής δραστηριότητας, στο όνομα της ατομικής ευθύνης, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ και σε άλλους μεγάλους χώρους εργασίας, οι εργαζόμενοι στη καθαριότητα των δήμων, βρίσκονται εκτεθειμένοι χωρίς την επαρκή προστασία που απαιτείται.

Την ίδια στιγμή δεν βρίσκουν τίποτα να πουν, που αυτή τη κρίσιμη ώρα η κυβέρνησή τους και όλοι όσοι θέλουν να γίνουν κυβέρνηση, αρνούνται δογματικά να προκηρύξουν προσλήψεις του απαραίτητου μόνιμου προσωπικού στα Νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας.

Αρνούνται να προσλάβουν ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για να στελεχώσουν το 25% των κλινών Μονάδων Εντατικής Θεραπείας σε όλη τη χώρα( 120 κλίνες) που είναι κενές, τη στιγμή που οι ανάγκες είναι τεράστιες.

Δεν υποχωρούν ούτε στο ελάχιστο: Στην προμήθεια έστω, του απαραίτητου υλικού πρόληψης και απολύμανσης για τις μονάδες υγείας, για τη προστασία των «στρατιωτών της πρώτης γραμμής» που δίνουν άοπλοι τη μάχη και για τη δωρεάν διάθεσή του σε όλο το λαό.

Αρνούνται πεισματικά να θίξουν, έστω πρόσκαιρα, τα «ιερά και όσια» του συστήματός τους και να επιτάξουν τα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα και θεραπευτήρια για να ενισχύσουν, με προσωπικό, κρεβάτια και ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό, τον αγώνα εναντίον της απειλητικής πανδημίας.

Αρνούνται στα νησιά που τα έχουν μετατρέψει σε φυλακές προσφύγων και μεταναστών να πάρουν έστω μέτρα υγιεινής και να στελεχώσουν μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας μέσα στους καταυλισμούς. Αντίθετα εκβιάζουν ανερυθρίαστα την τοπική κοινωνία να ενδώσει στα κλειστά κέντρα - φυλακές που έχουν σχεδιάσει και υλοποιούν. Ρισκάρουν έτσι εκατόμβες προσφύγων και ντόπιων αν σ’ αυτόν τον πληθυσμό που ζει σε συνθήκες μεσαίωνα, εισβάλει ο δολοφονικός κοροναϊός.

Ο δικαιολογημένος φόβος για τον επικίνδυνο νέο κοροναϊό απαιτεί σχολαστικά μέτρα προφύλαξης από όλους μας, αλλά δεν πρέπει να μας παραλύσει.

Οι μάσκες και τα γάντια προστασίας δεν είναι «φίμωτρα και χειροπέδες», για να σταματήσουμε να φωνάζουμε τα αιτήματά μας και να πάψουμε να δείχνουμε όλους τους υπεύθυνους, για την κατάσταση στην οποία έχουν φέρει το δημόσιο σύστημα υγείας.

Ίσα- ίσα ΤΩΡΑ και σ’ αυτές τις συνθήκες, πρέπει να υψώσουμε το ανάστημά μας, να διαμαρτυρηθούμε, να διεκδικήσουμε μέτρα ουσιαστικής προστασίας, να αμφισβητήσουμε το γυμνό, σάπιο και επικίνδυνο μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που υπηρετούν".