Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Αλεξάνδρα μιλά αληθινά, χωρίς υπερβολές, για την αγάπη της για τη Σάμο, για την πορεία της, τις δυσκολίες, τις νίκες, την οικογένεια της Εθνικής Ομάδας Κωφών Γυναικών, αλλά και για την πίστη της πως ο αθλητισμός μπορεί να αλλάξει νοοτροπίες και ζωές.
Samostoday: Αλεξάνδρα, πώς θυμάσαι τα πρώτα σου χρόνια και τη γνωριμία σου με το μπάσκετ; Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε σε αυτό το άθλημα;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός, μάλλον το είχα έμφυτο γιατί δεν υπήρχε άθλημα που να μην είχα δοκιμάσει. Μεγάλο ρόλο έπαιξε η επιτυχία της εθνικής ανδρών το 1987. Ύστερα από το Ευρωπαϊκό ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να ασχοληθώ με το μπάσκετ.
Samostoday: Από πολύ μικρή αντιμετώπισες μια σοβαρή δοκιμασία με την απώλεια της ακοής. Πώς επηρέασε αυτό τον τρόπο που έβλεπες τον κόσμο και τον αθλητισμό;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να είχα ποτέ κανονική ακοή, γιατί από πολύ μικρή, μόλις 2 ετών, προέκυψε ένα πρόβλημα υγείας και μου προκάλεσε την κώφωση στο δεξί αυτί και μια μερική κώφωση στο αριστερό. Δεν είχα αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα τόσο στον κοινωνικό περίγυρο όσο και στον αθλητισμό, γιατί ενημέρωνα τους πάντες ότι δεν ακούω καλά και όλοι ήταν πρόθυμοι να με βοηθήσουν εάν δεν καταλάβαινα κάτι.
Samostoday: Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες όταν ξεκίνησες να παίζεις μπάσκετ με ακούοντες συμπαίκτες και προπονητές; Και πώς τις ξεπέρασες;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Σίγουρα στην αρχή η επικοινωνία μέσα στο γήπεδο, ειδικά σε αγώνες, μου φαινόταν δύσκολη, αλλά επειδή «συνήθισα» να ακούω όσο μου επιτρεπόταν, δεν άργησα να ενσωματωθώ και να προσαρμοστώ στα δεδομένα αυτά. Κανένας προπονητής ή συμπαίκτρια δεν με αγνόησε. Πάντα με βοηθούσαν και με το πέρασμα του χρόνου καταλάβαιναν και μόνοι τους από την έκφρασή μου εάν δεν μπορούσα να ακούσω και μου το εξηγούσαν.
Samostoday: Έχεις αγωνιστεί σε πολλές ομάδες της Ελλάδας. Τι κρατάς από αυτή τη διαδρομή μέσα στα αποδυτήρια και στα γήπεδα τόσων συλλόγων;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Η πορεία μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν ένα σχολείο για μένα. Όλες οι όμορφες στιγμές, ακόμα και οι άσχημες, νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί πέρα από το μπάσκετ γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους και απέκτησα φιλίες που ακόμα μέχρι και σήμερα υπάρχουν.
Samostoday: Ποιοι άνθρωποι ή προπονητές στάθηκαν καθοριστικοί στη διαμόρφωση της αθλήτριας αλλά και της γυναίκας που είσαι σήμερα;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Πρώτα απ’ όλα βάζω τους γονείς μου. Ήταν εκείνοι που πάντα με υποστήριζαν και με βοηθούσαν. Έχω περάσει από πάρα πολλούς προπονητές. Μια προπονήτρια που ακόμα και σήμερα είναι από τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου είναι η Αθηνά Ζέρβα. Το 2005 την είχα προπονήτρια στην ομάδα του Ζωγράφου. Εκείνη με παρότρυνε να πάω στην Εθνική Κωφών το 2007 και, επειδή τίποτα δεν γίνεται τυχαία, από το 2011 έως και το 2022 ήταν ομοσπονδιακή στην εθνική ομάδα. Όπως καταλαβαίνετε, 20 χρόνια είναι πολλά, γιατί ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές, τόσο ομαδικές όσο και προσωπικές.
Samostoday: Υπήρξε κάποια στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις; Αν ναι, τι σε κράτησε μέσα στο παιχνίδι;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Εάν δεν υπήρχε η εθνική ομάδα, σίγουρα θα είχα σταματήσει νωρίτερα. Το κίνητρο είναι μεγάλο για μένα, γιατί όταν καταλαβαίνεις ότι πλέον κάνεις πρωταθλητισμό, αλλάζεις εντελώς σκεπτικό. Υπάρχει αφοσίωση, θέληση, υπομονή και επιμονή. Κάθε επιτυχία σε κάνει να θέλεις περισσότερο.
Samostoday: Το 2007 εντάχθηκες στην Εθνική Ομάδα Κωφών Γυναικών. Θυμάσαι την πρώτη φορά που φόρεσες το εθνόσημο;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω την πρώτη φορά με την ομάδα, γιατί ήταν το πρώτο μου μετάλλιο — χάλκινο στο Παγκόσμιο της Κίνας. Μόνο και μόνο που φορούσα το εθνόσημο στο στήθος ένιωθα δέος, τιμή και συγκίνηση, γιατί ήξερα ότι εκπροσωπώ όχι μόνο την ομάδα αλλά και ολόκληρη τη χώρα.
Samostoday: Πώς ήταν η εμπειρία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στη Θεσσαλονίκη το 2016 και των Deaflympics το 2017 στη Σαμψούντα, όπου κατέκτησες το χρυσό; Και φυσικά το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο το 2019 στην Πολωνία.
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Η εμπειρία μοναδική. Πρώτο χρυσό μετάλλιο το 2016· δεν υπάρχουν ακριβώς λέξεις για να περιγράψω τι ένιωσα εκείνη τη χρονιά. Περήφανη το λιγότερο, δέος, τιμή, συγκίνηση — μοναδικά συναισθήματα που ποτέ δεν πρόκειται να τα ξεχάσω. Πόσο μάλλον όταν αυτό έγινε τρεις φορές συνεχόμενες σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις. Μια χρυσή τριετία που στον ελληνικό αθλητισμό, σε συλλογικό επίπεδο, συνέβαινε πρώτη φορά, γράφοντας ιστορία με χρυσά γράμματα.
Samostoday: Αν έπρεπε να ξεχωρίσεις μια στιγμή στην πορεία της Εθνικής, ποια θα ήταν και γιατί;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Όλες οι στιγμές της Εθνικής ομάδας ήταν η καθεμία τους μοναδική. Για να είμαι δίκαιη, όμως, θα επιλέξω το χρυσό στο Ευρωπαϊκό που έγινε στη Θεσσαλονίκη το 2016, γιατί εκτός του ότι ήταν η πρώτη φορά που ανεβήκαμε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου, υπήρχαν άνθρωποι δικοί μας που είχαν την ευκαιρία να μας παρακολουθήσουν από κοντά.
Samostoday: Τι σημαίνει για εσένα η φράση «η ομάδα είναι οικογένεια», ειδικά μετά τις προσωπικές απώλειες που βίωσες;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Το λέει από μόνη της η φράση. Η λέξη «οικογένεια» είναι ιερή. Για μένα, το ότι συνέχισα να παίζω μπάσκετ ύστερα από την απώλεια των γονιών μου ήταν, είναι και θα είναι η ψυχοθεραπεία μου. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ανθρώπους, συναθλητές, προπονητές γύρω σου που θα σε στηρίξουν, θα νοιαστούν, θα βοηθήσουν — όχι για να ξεπεράσεις κάτι, αλλά για να μπορέσεις να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες.
Samostoday: Έχεις μιλήσει για την ελάχιστη προβολή που λαμβάνουν οι αθλητές με αναπηρία, ακόμη και μετά από μεγάλες επιτυχίες. Πώς το βιώνεις αυτό προσωπικά;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Σίγουρα είναι κρίμα για αθλητές ΑμεΑ να μην έχουν την απαραίτητη προβολή. Ακόμα μέχρι και σήμερα πολλοί δεν γνωρίζουν τις επιτυχίες της εθνικής ομάδας, και είναι κρίμα, γιατί οι επιτυχίες είναι ίδιες με όλων των αθλητών. Στεναχωριέμαι από τη μία, αλλά από την άλλη κάνουμε ό,τι μπορούμε για να υπάρχει μεγαλύτερη προβολή, κυρίως από τα social, από εκδηλώσεις σε σχολεία και από events που γίνονται κατά καιρούς. Χρειάζεται ακόμα μεγάλη προσπάθεια για να φτάσουμε σε ένα επίπεδο επιθυμητό προβολής και αναγνώρισης.
Samostoday: Πόσο εύκολο είναι για μια αθλήτρια Κωφών να ισορροπήσει ανάμεσα στην αγωνιστική προετοιμασία, την καθημερινότητα και την ανάγκη να διεκδικεί ίσες ευκαιρίες;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Όλη η προετοιμασία είναι εξίσου η ίδια με των ακουόντων αθλητών. Η μόνη διαφορά είναι η ακοή. Η καθημερινότητα είναι ίδια, οι απαιτήσεις επίσης το ίδιο. Οι ευκαιρίες υπάρχουν και δίνονται απλόχερα, αρκεί να τις αρπάξεις και να κάνεις αυτό που μπορείς καλύτερο για τον εαυτό σου πρωτίστως αλλά και για την ομάδα.
Samostoday: Πιστεύεις πως η Ελληνική κοινωνία έχει αρχίσει να αλλάζει τον τρόπο που βλέπει τους ανθρώπους με αναπηρία ή έχουμε ακόμα δρόμο;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Σίγουρα υπάρχει δρόμος ακόμα για να μπορέσουμε να πούμε ότι η διευκόλυνση των ΑμεΑ είναι εξίσου ισότιμη. Ο κοινωνικός περίγυρος χρειάζεται βελτίωση. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να σέβεται την αναπηρία του άλλου — κάτι που, δυστυχώς, τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι πολύ πίσω συγκριτικά με άλλες χώρες. Να βοηθάς, να σέβεσαι τις ανάγκες τους. Ακόμα υπάρχουν δυσκολίες και θα πω το πιο απλό παράδειγμα που είναι συνηθισμένο εδώ: δεν μπορείς να παρκάρεις το αμάξι σε ένα σημείο που υπάρχει μπάρα για ανάπηρους ή σε μια θέση πάρκινγκ. Αν ο καθένας μας αναλογιστεί και ευαισθητοποιηθεί, τότε ίσως η κατάσταση να αλλάξει προς το καλύτερο.
Samostoday: Αν μπορούσες να μιλήσεις στο δεκάχρονο κορίτσι που πρωτομπήκε σε γήπεδο μπάσκετ, τι θα του έλεγες;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: «Ακολούθησε τα όνειρά σου, πίστεψε στον εαυτό σου και να ’σαι σίγουρη πως θα καταφέρεις μεγάλα πράγματα. Ποτέ μα ποτέ μην τα παρατάς.»
Samostoday: Ποιο είναι το επόμενο «όνειρο» της Αλεξάνδρας Κοτσιάφτη, εντός ή εκτός γηπέδου;
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Έχω ζήσει μοναδικές στιγμές με το μπάσκετ, νιώθω γεμάτη και ευγνώμων που έζησα τέτοιες εμπειρίες. Μου δόθηκε μια ευκαιρία και την άρπαξα από τα μαλλιά. Δεν έχω σκεφτεί ακόμα τίποτα, γιατί μέχρι και σήμερα είμαι ακόμα παίκτρια. Έχω βέβαια αποκτήσει το δίπλωμα Α’ κατηγορίας προπονητικής και ίσως στα επόμενα χρόνια ασχοληθώ ως προπονήτρια. Θα ήθελα να μάθω κι εγώ, από τη μεριά μου, στα μικρά παιδιά τον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ. Θα είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό μου.
Samostoday: Δεν είπαμε κάτι για τη Σάμο που υπεραγαπάς.
Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: Η Σάμος για μένα είναι το δεύτερό μου σπίτι. Κάθε καλοκαίρι από μωρό παιδί πηγαίνω και συνεχίζω να τιμάω το νησί. Η μητέρα μου γεννήθηκε στους Φούρνους και μεγάλωσε στη Σάμο και συγκεκριμένα στον Πύργο. Έχω αποκτήσει φίλους που πλέον είναι η οικογένειά μου. Δεν θεωρώ απίθανο κάποια στιγμή να μείνω μόνιμα γιατί αγαπάω αυτό το νησί και το έχω μέσα στη καρδιά μου όπως το είχε και η μητέρα μου. Οι αναμνήσεις μου είναι πολλές και πάντα τις κρατάω μέσα μου σαν φυλαχτό.
Η Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη δεν είναι απλώς μια πρωταθλήτρια. Είναι μια ζωντανή υπενθύμιση πως η δύναμη της ψυχής ακούγεται πιο δυνατά απ’ οποιονδήποτε ήχο. Με σεμνότητα, συνέπεια και αφοσίωση, έχει γράψει τη δική της σελίδα στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού και συνεχίζει, με το ίδιο πάθος, να εμπνέει όσους παλεύουν για τα όνειρά τους, μέσα κι έξω από τα γήπεδα.
Γιατί, όπως λέει και η ίδια, «ποτέ μα ποτέ μην τα παρατάς».
Samostoday
*** Τρία χρόνια μετά τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων Κωφών και Βαρήκοων στη Βραζιλία, οι αθλητές και οι αθλήτριες των Εθνικών ομάδων Ανδρών και Γυναικών, το Νοέμβριο θα επιστρέψουν ξανά στα γήπεδα έχοντας ως στόχο να πετύχουν το καλύτερο μέσα στον αγωνιστικό χώρο και να στείλουν ξανά το μήνυμα: Οι αθλητές με ολική ή μερική απώλεια ακοής μπορούν να διαπρέψουν!
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες Κωφών εξάλλου, που φέτος θα διεξαχθούν στο Τόκιο (15-26/11), δεν είναι απλώς μια αθλητική εκδήλωση. Είναι μια διοργάνωση που καταρρίπτει τα εμπόδια, «χτίζει» γέφυρες και δημιουργεί έναν κόσμο μέσα στον οποίον όλοι έχουν την ευκαιρία να ευδοκιμήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου