Σκέψεις από την παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Σάμου…

Φωτό: Νίκος Αγγελής

Όταν άκουσα την φράση του Γιάννη Μανδουραράκη στο τέλος, «όσοι ακολουθείτε την θεατρική ομάδα από το 1985…» αμέσως σκέφτηκα πως… γέρασα μ΄αυτήν.

Θυμήθηκα στο πρώτο έργο, το «Δάφνες και πικροδάφνες» των Δ.Κεχαϊδη-Ελ.Χαβιαρά, που στο σπίτι ενός εκ των πρωτοπόρων της ομάδας, του Δημήτρη Κυτέα, κράταγα το βιβλίο για να μου λέει τα λόγια του ρόλου του.

Φωτό: Νίκος Αγγελής

Γέρασα είν΄ αλήθεια με την Θ.Ο.Σ., 37 χρόνια είν΄ αυτά, αλλά η ικμάδα των ανθρώπων της διαχρονικά, είναι σαν ελιξίριο, που δεν μ΄ αφήνει να νοιώσω τα χρόνια που πέρασαν. Όταν είδα το κέφι όλων των συντελεστών, την τέλεια ηχοφωτιστική κάλυψη (ακόμα και κείνα τα τραγούδια πριν την έναρξη), όταν είδα την σύσπαση στο μακιγιαρισμένο πρόσωπο του Γιάννη Μανδουραράκη, από την συγκίνηση, για το ξέσπασμα σε χειροκροτήματα του κοινού, κατάλαβα την ικανοποίηση του ερασιτέχνη για το επαγγελματικό αποτέλεσμα.

Και μπορεί κάποιοι άνθρωποι-σταθερές αξίες, να κρατούν ζωντανό το κύτταρο, αλλά σίγουρα ο φρέσκος αέρας των νέων μελών το οξυγονώνει τέλεια. Είμαι ευτυχής που γερνώ μαζί σας τόσο ευχάριστα.

Γιώργος Δ. Σκαπέτης